Rozdział Pierwszy

W parku

   Ale dzisiaj jest piękna pogoda - pomyślałam. Dobrze, że dałam się namówić dziewczynom na ten wspólny spacer. Kiedy dotarłam na miejsce nikogo nie było. Usiadałam na ławce w umówionym miejscu i czekałam.
Po piętnastu minutach zaczęłam się niepokoić. Czyżby Francessca i Camila mnie wystawiły? Nagle zaczął dzwonić mój telefon. Odebrałam po drugim sygnale.
- Halo Fran co się stało ? - zapytałam.
- Violu, przepraszam, ale niestety nie możemy się dzisiaj spotkać - odpowiedziała Francessca.
- No dobrze. Wiesz może gdzie jest Camila ?
- Tak, Camila jest ze mną - odpowiedziała - Violu, nie mogę z tobą rozmawiać. Jutro do ciebie przyjdę i wszystko ci opowiem - dodała i rozłączyła się. Zdziwiłam się. Wyraźnie wyczułam zdenerwowanie w jej głosie.
   No i zostałam sama. Wstałam z ławki nadal bardzo zamyślona. W drodze do domu patrzyłam nie przed siebie, ale na ulicę. Może chciałam poszukać jakiejś rysy na chodniku ? Nie mam pojęcia. Nie wiem dlaczego, ale musiałam zająć czymś oczy. Może śpiewałam sobie w myślach, aż w końcu stało się. Trafiłam w jego tors. Tylko czyi ? Spojrzałam w górę i zauważyłam chłopaka. Nie powiem był przystojny, nawet bardzo. Wysoki szatyn. Włosy miał uniesione do góry. Spojrzałam prosto w jego brązowe oczy. Chwilę później zauważyłam, że trzymał w ręku sok, którego zwartość wylądowała na jego ubraniu ! Był cały przemoczony.
- Prze-przepraszam, nie chciałam - wydukałam zawstydzona.
- Przepraszam? Jestem cały mokry, wiesz jaki ja mam kawał drogi do domu? - powiedział rozgniewany chłopak.
- Jeszcze raz przepraszam, naprawdę nie chciałam, to był wypadek - mówiłam.
- Okej, nie ważne. Nie mam czasu na kłótnie. I powinnaś się cieszyć, że jesteś taka ładna, bo inaczej nie byłoby z tobą wesoło. Na przyszłość patrz przed siebie a nie chodzisz z głową w chmurach. - dodał chłopak i odszedł.
Pff ! Niby taki przystojny, a nie umie nawet zrozumieć, że to był wypadek?  Przecież ja to zrobiłam niechcący, każdemu może się zdarzyć. Mam nadzieję, że już nigdy go nie spotkam. Jeszcze mi tu mówi, że mnie oszczędził z powodu tego, że jestem ładna. Może mu się podobam? Zresztą nie ważne, nie będę sobie zawracać głowy chłopakiem, którego już pewnie nigdy nie spotkam. Po pięciu minutach byłam już w moim przytulnym domku, tym razem patrzyłam przed siebie, nie chciałam kolejnych nieporozumień. Przywitałam się z Olgą, która upiekła mój ulubiony tort czekoladowy. Ale ona jest kochana - pomyślałam, zawsze o mnie pomyśli. Kiedy weszłam do jadalni zobaczyłam udekorowany stół.
- Tato, będziemy mieli dzisiaj gości ? - zapytałam.
- Tak Violu, wieczorem przyjdzie mój stary dobry znajomy wraz z synem, jest on mniej więcej w twoim wieku, może troszkę starszy.
- A jak on ma na imię ? - zapytałam z ciekawości.
- Leon, podajże.
- Tato a gdzie jest Angie? Muszę z nią porozmawiać.
- Miała do załatwienia parę spraw, więc wyszła.
- Okej, to ja może pójdę do swojego pokoju - powiedziałam rozczarowana.

~ LadyZanetka.

* * * *

Proszę oto pierwszy rozdział.

 Wiem, że nie jest jakiś rewelacyjny, ale mimo wszystko mam nadzieje, że wam się spodobał. Proszę was oczywiście o komentarze i obserwowanie ☺.